Infamous Second Son (recenzja)

„Infamous” to seria gier, o której słyszałem wiele dobrego, jednak nigdy nie miałem okazji pograć osobiście w te podobno świetne tytuły. Sytuacja ta uległa zmianie w styczniu tego roku, kiedy to nabyłem swoją pierwszą konsolę ze „stajni” Sony, dzięki temu już dwa miesiące później mogłem zagrać w najnowszą część „Infamousa” noszącą podtytuł Second Son.

„Infamous Second Son” polubiłem za sposób, w jaki gra wykorzystuje motyw supermocy – pokazuje ona, że posiadanie nadprzyrodzonych zdolności może być zarówno zbawieniem, jak i przekleństwem.

Fabularnie Second Son przypomina standardowy film akcji, chcemy pomóc najbliższym a przy okazji ratujemy świat — nie mówię, że to źle, w końcu tego typu filmy są całkiem dobre; chciałbym tylko aby twórcy gier wykazywali nieco więcej inwencji twórczej. Bardzo dobrze poradzili sobie natomiast z kreacją postaci występujących w grze. Szczególnie podobała
mi się osoba głównego bohatera – jego osobowość była bardzo realistyczna i spójna.

Bardzo mocnym elementem nowego „Niesławnego” są misje główne. Cechują się one dużą różnorodnością, a dzięki temu rozgrywka nie staję się nudna i monotonna. Zadania poboczne są niestety przeciwieństwem misji głównych. Co prawda aktywności pobocznych w grze jest sporo, są to jednak drobne i powtarzające się czynności, dlatego też wykonywałem je niechętnie.

Dużym zaskoczeniem było dla mnie to, że większość moich przeciwników posiadała supermoce. Rozumiem, że taki zabieg miał uczynić rozgrywkę bardziej wymagającą, ale fajnie byłoby poczuć, że nasze umiejętności są unikatowe. Pod względem grafiki Second Son wygląda całkiem nieźle, jednak po produkcji nowej generacji oczekiwałem nico więcej.

Moja ocena tej gry 8/10