Moje pierwsze spotkanie z Nathanem Drake’em odbyło się na łamach PS3 za sprawą abonamentu PlayStation Plus, w ramach którego udostępniona była trzecia odsłona cyklu.
Po tej przelotnej znajomości nasze drogi się rozeszły do czasu, kiedy naczelny odkrywca Sony postanowił zagościć na czwartej konsoli Japońskiego giganta w postaci Uncharted: Kolekcja Nathana Drake’a.
Moim planem początkowym było napisanie trzech wpisów – po jednym na każdy tytuł wchodzący w skład omawianego wydania. Moje zamiary zostały jednak szybko zrewidowane przez życie. Okazało się bowiem, iż kolejne odsłony serii są do siebie pod wieloma względami podobne, więc postanowiłem napisać jeden tekst omawiający trylogię przygód Nathana.
Jak już wcześniej wspomniałem, wszystkie gry marki Uncharted są do siebie podobne i w zasadzie nie ma w tym nic złego – przecież o to chodzi w kontynuacjach, aby rozbudowywać fundamenty wylane w pierwszej części, jednak kiedy konsumowałem te tytuły jeden po drugim, miałem lekki przesyt przy końcówce.
Właśnie zdałem sobie sprawę, że mój dotychczasowy wywód ma sens jedynie dla osób, które znają omawiane tytuły, dlatego w następnej części tekstu postaram się przybliżyć Uncharted tym, którzy tych gier nie znają.
Gry z serii Uncharted to strzelaniny trzecioosobowe z elementami platformowymi oraz zagadkami logicznymi, w których wcielamy się w odkrywcę i poszukiwacza skarbów. Pod względem fabularnym wszystkie tytuły składające się na omawianą kolekcję są niezwykle ciekawe i interesujące, a nawet momentami trzymające w napięciu, więc do tego elementu nie mogę się przyczepić. Jeśli zaś chodzi o rozgrywkę, na łamach trzech odsłon serii oczekiwałbym nieco więcej różnorodności, a nie tylko kosmetycznych zmian.
Swoją drogą może mi ktoś wyjaśnić, dlaczego zwykle w tego typu grach antagonistą jest człowiek z armią najemników lub żołnierzy, którzy chcą zabić głównego bohatera?
Reasumując, polecam ograć Uncharted, ale może nie w jednym ciągu, bo wtedy zauważycie powtarzalność.
